Çığlık Terapisi (Primal Scream Therapy), bireylerin içinde barındırdıkları bastırılmış duyguları ortaya çıkarmalarına ve bu duyguları sağlıklı bir biçimde ifade etmelerine yardımcı olmayı amaçlayan bir psikoterapi tekniğidir. Bu yöntem, 1970’lerin başında Amerikalı psikolog Arthur Janov tarafından geliştirilmiştir.
Janov, terapinin seansları sırasında bireylerin çocukluk dönemlerine ait travmalarını, bastırılmış korkularını, acılarını ve öfkeyi güçlü bir şekilde ifade etmelerini önerdi. Çığlık Terapisi, bireylerin içsel acılarını dışa vurmasının gerektiğine inanmakta ve bu durumun duygusal iyileşme sürecine katkıda bulunduğu savunulmaktadır.
ÇIĞLIK TERAPİSİNİN DOĞUŞU
Çığlık Terapisi, 1970’lerde Arthur Janov’un çalışmalarıyla daha fazla ilgi görmeye başlamıştır. Janov, insanların acılarını ve bastırılmış duygusal yüklerini serbest bırakmalarının iyileşme sürecinin önemli bir bölümü olduğunu savundu. Terapist, danışanın yaşadığı duygusal boşalmaları izleyerek onları çocukluk travmalarına ve unutulmuş acılara yönlendirdi.
Janov, 1970’lerde “The Primal Scream” adlı kitabını yayımladı ve bu eser, çığlık terapisinin temel prensiplerini geniş bir okur kitlesine tanıttı. Kitap, bireylerin acılarını “çığlık” gibi yoğun bir şekilde dışa vurarak iyileşebileceklerini ileri sürdü. Janov’un teorileri bazı psikoterapistler ve psikologlar tarafından ilgiyle karşılanmışken, diğerleri bu terapi yönteminin etkinliği konusunda kuşkularını dile getirdi.
Çığlık Terapisi, zamanla daha fazla ilgi görmesine rağmen bilimsel dünyada tartışmalı bir konu haline geldi. Bazı terapistler, bu tür yoğun duygusal boşalmaların fayda sağlayabileceğini kabul etse de, bazıları bunun yalnızca geçici bir rahatlama sunduğu ve psikolojik sorunların uzun vadeli çözümüne yetersiz kaldığını öne sürdü.
