İnsanlık tarihi boyunca büyük olayların öncesinde çeşitli müjdeler ve alametler görülmüştür. Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed’in (s.a.v.) dünyaya teşrifini müjdeleyen hadiseler de bu anlamda oldukça dikkat çekicidir. Bu hadiseler, O’nun gelişiyle birlikte insanlığın karanlıktan aydınlığa çıkacağının işaretlerini taşır.
Seyf bin Zî Yezen ve Abdülmuttalib’in Görüşmesi
Yemen hükümdarı Seyf bin Zî Yezen, Kisra tarafından bu göreve getirildikten sonra Arap kabilelerinden birçok heyet kendisini tebrik etmek üzere huzuruna gelmiştir. Mekke’den gelen heyetin başında ise Peygamber Efendimiz’in dedesi Abdülmuttalib bulunuyordu. Hükümdar, Abdülmuttalib’i özel olarak yanına çağırarak önemli bir sır paylaşmak istediğini söyledi.
Seyf bin Zî Yezen, Abdülmuttalib’e Tihame bölgesinde bir çocuğun doğacağını, bu çocuğun iki omuzu arasında bir ben bulunacağını ve isminin Muhammed olacağını anlattı. Ayrıca bu çocuğun büyük bir peygamber olacağını, insanlığa rehberlik edeceğini ve dünyada adaleti tesis edeceğini müjdeledi. Abdülmuttalib, büyük bir sevinçle bu çocuğun kendi torunu olduğunu belirtti ve hükümdarın anlattığı tüm alametlerin torununda mevcut olduğunu söyledi.
Hükümdar Seyf, Abdülmuttalib’e torununu iyi korumasını ve ona sahip çıkmasını tavsiye etti. Bu görüşme, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) doğumunun ve gelecekte üstleneceği misyonun bir müjdesi niteliğindeydi.
Müdlicoğulları’nın Peygamberimizi Tanıması
Bir başka hadisede, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) çocuklarla oyun oynarken Müdlicoğulları kabilesinden bir grup, O’nun ayak izlerini incelerler. Abdülmuttalib’e, bu çocuğun ayak izlerinin Makam-ı İbrahim’deki izlere benzediğini söyler ve O’nu iyi korumasını tavsiye ederler. Bu durum, Efendimiz’in (s.a.v.) daha çocukluk yıllarında bile özel bir ilgi ve korunma altında olduğunu gösterir.
İnsanlığın Beklediği Nur
Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) dünyaya gelmesinden önce, insanlık büyük bir manevi karanlık içindeydi. Zulüm, cehalet ve adaletsizlik hüküm sürüyordu. İnsanlar, haysiyet ve şereflerini yitirmiş, hayat yaşanmaz hale gelmişti. Bu karanlık dönemde, insanlar bir kurtarıcıya, bir rehbere ihtiyaç duyuyorlardı. İşte bu noktada, Efendimiz’in (s.a.v.) doğumu, insanlığın beklediği nurun dünyaya gelişini simgeliyordu.
Mehmet Âkif Ersoy’un dizeleriyle bu durum şöyle ifade edilir:
Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;
Güçsüz mü bir insan, onu kardeşleri yerdi.
Kur’an-ı Kerim’de de bu gerçeğe işaret edilir:
“İnsanların kendi elleriyle yaptıkları yüzünden karada ve denizde fesat ortaya çıktı…” (Rum, 41)
Müjdelenen Geliş ve Evrensel Mesaj
Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) doğumu yaklaştıkça, tüm kâinatta bir beklenti ve heyecan hâkimdi. İnsanlık, O’nun getireceği mesajla karanlıktan kurtulmayı umut ediyordu. Süleyman Çelebi, Mevlid-i Şerif’inde bu müjdeyi Hz. Âmine’nin dilinden şöyle dile getirir:
Dedi gördüm ol Habîb’in ânesi,
Bir aceb nur kim güneş pervânesi.
İndiler gökten melekler saf saf,
Kâbe gibi kıldılar beytim tavaf.
Dediler oğlun gibi hiçbir oğul,
Yaradılalı cihan gelmiş değil.
Bu dizeler, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) doğumunun sadece bir aile için değil, tüm insanlık için ne kadar büyük bir müjde olduğunu anlatır
Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) doğumunu müjdeleyen bu hadiseler, O’nun insanlık tarihinde üstlendiği büyük rolün ve getirdiği evrensel mesajın birer işaretidir. O’nun gelişiyle birlikte, dünyada adalet, merhamet ve huzur yeniden tesis edilmiştir. Bu müjdeleri hatırlamak ve O’nun hayatından dersler çıkarmak, bugün de insanlık için büyük bir önem taşımaktadır.
