Hendek Savaşı, diğer adıyla Ahzab Savaşı, Hicret’in beşinci yılında, Zilkade ayında tarihin görmediği bir direniş ve imanın müthiş bir göstergesi olarak gerçekleşti. İstişare sonucu Medine’nin etrafına kazılan hendek, Peygamber Efendimiz’ in sav ve Sahabeler’in Ra eşsiz öngörüsüyle düşmanı durdurmuş, İslam’ın parlak yüzünü bir kez daha göstermişti. Fakat bu savaş sadece bir hendek kazma mücadelesi değildi; iman, cesaret ve mucizelerle dolu bir destandı.
Amr İbn-i Abdud’un Meydan Okuması
İslam’ın üzerine karanlık bir gölge gibi çöken müşrik orduları arasında, Amr İbn-i Abdud adında bir savaşçı vardı. Amr, cesareti ve savaşçılığıyla tanınmış, tek başına birçok orduyu dağıtacak güce sahip bir insandı. Amr. b. Abdivedd, “Bedir”de yaralanmış ve intikamını almadıkça saçlarına koku sürmemeye yemin etmişti. “Uhud”a gelmiş, bu kez de hendeğe bayraklı olarak gelmişti… Hendeği ilk geçen o olmuştu. Hendek ile dağın arasında adamlarıyla birlikte o dar yerden atlamış, çorak yerde atları dolanıp gezinmeye başlamıştı. O gün, öne çıkarak Müslümanlara meydan okudu. Gözleri şimşek gibi çakarken bağırıyordu: “İçinizde bana karşı çıkacak bir yiğit yok mu? Nerede sizin övgülerle bahsettiğiniz cennet?”
Ashab-ı Kiram’dan kimse bu devasa savaşçının karşısına çıkmaya cesaret edemedi. Ama orada biri vardı ki, o güneşin sıcaklığı kadar cesur, ayın parlaklığı kadar asil, o kişi Allah cc Arslan’ı, Resulullah’ın sav’in amca oğlu ve damadı Hz. Ali Ra idi, Hz. Ali, Amr’a karşı çıkmak için izin istedi. Fakat Rasûlullah izin vermedi. İkinci kez Peygamber Efendimiz ‘den sav izin isteyen Ali Ra, yine izin verilmedi. ancak sonunda 3, seferde Resullah sav izin verdi ve Hz Ali Ra bu meydan okumayı kabul etti. Resulullah sav, kendi zırhını Ali’ye giydirdi ve ünlü kılıcı Zülfikar’ı beline kuşatarak dua etti: “Ya Rab! Amcam Ubeyd Bedir’de, amcam Hamza Uhud’da şehit oldu. Yanımda bir Ali kaldı. Sen onu muhafaza et, beni yalnız bırakma!”
Hz Ali Ra piyade olarak meydana çıkıp Amr’a doğru yürüdü. İki ordu nefeslerini tutmuş, bu muhteşem düelloyu izliyordu. Hz Ali Ra, müşrik savaşçı Amr’a kendisinin savaşa çıkanların iki tekliflerinden birini kabul ettiğini duyduğunu; eğer öyleyse, iki teklifi olduğunu söyledi. Amr da kafa sallayarak söyle dedi; Hz Ali “Ya Müslüman olmasını ya da atından inip kendisiyle dövüşmesini” teklif etti. Amr kahkahalarla gülerek kimin karşısına çıktığını sordu. “Ali bin Ebî Talib’im!” cevabını alınca, Amr onu küçümsedi ve Hz Ali’nin gençliğini ve babasıyla olan dostluğunu ileri sürerek onunla savaşmak istemedi. Ancak Hz Ali’nin cesareti, kararlılığı ve herkesin içerisinde onunla dövüşmek için ısrarı, Amr’ı öfkelendirdi ve İlk teklifi reddeden Amr dövüşmeyi seçti, atından inip göz dağı vermek için bir kılıç darbesiyle atının ayağını kesti ve Hz Ali’ye karşı hücuma geçti. Amr’ın vurduğu ilk kılıç darbesi, Hz Ali’nin kalkanını parçaladı ve başını hafifçe yaraladı. Ancak Hz Ali, O meşhur çift başlı kılıcı Zülfikar ile bir vuruşta Amr’ı yere serdi. Amr’ın yere düşmesi, müminlerin yüreklerine sevinç, müşriklerin yüreklerine ise hüzün saldı. Müslümanlar sevinçle tekbir getirirken müşrikler büyük bir hayal kırıklığına uğradılar.
Ardından Amr ile hendeği geçen müşriklerden Dirar ile Hübeyre Hz Ali Ra’nin üzerine yürüdüler. Dirar Hz. Ali’nin yüzüne bakar bakmaz dönüp kaçmaya başladı. Sonradan Dirar, bu kaçış hakkında “Ölüm meleği surete bürünmüş bana görünmüştü.” diyecektir. Çarpışmaya yeltenen Hübeyre ise Hz Ali’nin bir kılıç vuruşu ile zırhı delinince kurtuluşu kaçmakta buldu. Bu gelişmeler üzerine Ebû Süfyan da, “Bugün bizim için hayırlı bir gün değil” diyerek Müşrik ordusunu geri çekti.
Bu zafer, müşrik orduları arasında korku ve tefrika tohumları ekti. Ardından gelen şiddetli fırtına, düşmanın çadırlarını söküp eşyalarını ve teçhizatını alt üst etti. Allah’ın yardımıyla, müşrikler perişan halde geri çekilmek zorunda kaldılar.
